Εζήτησα άνδρα
Και εζήτησα μεταξύ αυτών άνδρα, όστις να ανεγείρη το περίφραγμα και να σταθή εν τη χαλάστρα ενώπιόν μου υπέρ της γης, διά να μη εξολοθρεύσω αυτήν• και δεν εύρηκα.
Ιεζεκιήλ 22:30
Δεν είναι όλοι γνήσιοι άνδρες – τουλάχιστον, όχι στα μάτια του Θεού. Οι πραγματικοί άνδρες είναι ηγέτες, μιλούν με παρρησία και επιδεικνύουν σθένος. Στέκουν στη «χαλάστρα» τις εποχές της κρίσεως. Χτίζουν μεγάλες πόλεις και οργανισμούς, αλλά το καλύτερο έργο τους είναι η οικοδόμηση της Εκκλησίας. Στις διαβουλεύσεις του ουρανού, η επιτροπή αναζήτησης του Ενός αναζητά εκείνους που έχουν το σθένος και την ηθική υπόσταση να πράξουν το ορθό. Επειδή ο Θεός είναι Θεός, δεν χρειάζεται ειδήμονες, τεχνογνώστες ή επιδέξιους ρήτορες για να εκπληρώσει το έργο Του. Χρειάζεται απλώς γενναίους ανθρώπους.
Την εποχή της ακμής της βαβυλωνιακής αυτοκρατορίας, ο Θεός αναζητούσε έναν άνδρα που θα προειδοποιούσε τον φαύλο λαό του Ιούδα και τους ηγέτες του για την επικείμενη καταστροφή τους. Η ακατάσχετη φαυλότητα του Ιούδα προκάλεσε τη γοργή και δίκαιη θεϊκή τιμωρία του λαού της Σιών. Οι πολλές σκοτεινές πράξεις του Ιούδα, μεταξύ αυτών σφαγές και φόνοι (εδ. 22:1-5), κυβερνητική διαφθορά (εδ. 6), καταφρόνια προς τους γονείς (εδ. 7α, 10), αρπαγές εις βάρος των αδυνάτων (εδ. 7, 12), σεξουαλική ανηθικότητα (εδ. 10-11) και απληστία (εδ. 13). Για αυτές και για άλλες παρόμοιες πράξεις, ο Θεός υποσχέθηκε την αποφασιστική τιμωρία. Αν και η βαβυλωνιακή αιχμαλωσία περιείχε ασφαλώς και τη φυσική απομάκρυνση από την Ιερουσαλήμ, το πλήρες νόημα της ποινής ήταν το ολοκληρωτικό ξεκλήρισμα των ασεβών – «Θέλω εξάπαντος σας συνάξει, και εν τω πυρί της οργής μου θέλω εμφυσήσει εφ' υμάς και θέλετε διαλυθή εν τω μέσω αυτής» (εδ. 21).
Οι θρησκευτικοί ηγέτες οδήγησαν την πομπή των απίστων και μίσησαν τον Θεό. Ο Κύριος περιέγραψε τους προφήτες ως συνωμότες του κακού (εδ. 25). Αποδεχόμενοι την αμαρτία των πριγκίπων του Ιούδα ή αποσιωπώντας την, οι ίδιοι οι προφήτες πρόδωσαν τον αθώο. Αρνούμενοι να μιλήσουν με παρρησία κατά της ανηθικότητας της εποχής τους και συγκαλύπτοντας τις αμαρτίες των πολιτικών ηγετών, οι προφήτες «περήλειφον αυτούς με πηλόν αμάλακτον, βλέποντες οράσεις ματαίας και μαντεύοντες προς αυτούς ψεύδη, λέγοντες, Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός• ενώ ο Κύριος δεν ελάλησεν» (εδ. 28). Κάνοντάς το αυτό, οι υποτιθέμενοι δούλοι του Θεού βούτηξαν τα χέρια τους σε αδικοχυμένο αίμα. Τα ίδια έκαναν και οι θρησκευτικοί άρχοντες. Αποτυγχάνοντας να διακρίνουν μεταξύ «ιερού και κοινού» (π.χ. διεφθαρμένη λατρεία), οι ιερείς μετέτρεψαν τον κυρίαρχο Θεό σε περίγελο.
Μπροστά σε τόσο ειδεχθή συμπεριφορά, ο Θεός αναζήτησε «άνδρα, όστις να ανεγείρη το περίφραγμα και να σταθή εν τη χαλάστρα ενώπιόν μου υπέρ της γης, διά να μη εξολοθρεύσω αυτήν» (εδ. 30). Ένας τέτοιος άνδρας κηρύσσει τον κολασμό της αμαρτίας –και τις ευλογίες της μετάνοιας– χωρίς φόβο ή πάθος. Αλλά σε όλο το Ισραήλ, ο Θεός δεν μπόρεσε να βρει αυτόν τον άνδρα. Στο κάτω-κάτω, χρειάζεται κουράγιο να ορθώσει κανείς μονάχος το ανάστημά του για χάρη του Θεού. Ελλείψει ενός τέτοιου άνδρα, ο Θεός κάλεσε τον Ιεζεκιήλ, που πληροφόρησε το λαό του Ιούδα ότι δεν θα λάβαιναν άφεση αμαρτιών. Για το μήνυμά του αυτό, ο Ιεζεκιήλ χλευάστηκε (πρβλ. εδ. 20:49; 33:30-32). Εκείνοι που ακολουθούν το παράδειγμα του Ιεζεκιήλ μπορούν να περιμένουν τα ίδια.
Μπορεί ο Κύριος να βρει έναν γενναίο άνθρωπο στο πλήθος των σημερινών ιεροκηρύκων και διδασκάλων; Μπορεί να βρει έναν προφήτη που θα ορθώνει την αλήθεια μπροστά στην ισχύ του κοσμικού πολιτισμού και έναν ιερέα αποφασισμένο να διατηρήσει τα όσια και τα ιερά; Οι γενναίοι άνθρωποι ενεργούν με βάση την πεποίθηση και αρετή. Οι δειλοί περιμένουν να δουν τι θα πουν οι πολλοί και παίρνουν μια ενδιάμεση θέση. Οι άνθρωποι του Θεού, όμως, ενεργούν με πεποίθηση στο Λόγο του Θεού. Οι ψευδοπροφήτες λένε αυτό που οι άνθρωποι θέλουν να ακούσουν. Οι αληθινοί προφήτες διαβαίνουν το μονοπάτι το στενό, που δεν μπορούν να πάρουν οι λιπόψυχοι.